Ύδρευση Μαρκοπούλου - Δημητσήρι

Μέχρι το 1922 δεν υπήρχε τρεχούμενο νερό στο Μαρκόπουλο και ο κόσμος βολευόταν με τα πηγάδια. Τα πιο κοντινό πηγάδι με νερό κατάλληλο για πόσιμο ήταν στην Κοπρέζα, ενώ θαυμάσιο νερό είχαν και τα πηγάδια της Μερέντας και του Αλαγιάννη (δες Κοινοτικά πηγάδια μέρος 1ο και μέρος 2ο). Για πλύσιμο των ρούχων υπήρχε η Λιάδα.

Το 1922 ο Αναγκαστικός Συνεταιρισμός Μαρκοπούλου μελέτησε και υλοποίησε την υδροδότηση του χωριού απο πηγάδια που ανοίχτηκαν στην περιοχή της Παναγίας στη Μερέντα. Τα πηγάδια αυτά ήταν ενωμένα με γαλαρίες και σε ένα απο αυτά υπήρχε αντλητικό συγκρότημα που μετέφερε το νερό σε μία δεξαμενή που χτίστηκε για το σκοπό αυτό στο λόφο της Σάρας (Η δεξαμενή γκρεμίστηκε όταν ο χώρος αναμορφώθηκε για να γίνει η πλατεία και το θέατρο). Απο τη δεξαμενή, μία γραμμή πήγαινε νερό, όλο το 24ωρο, στο οινοποιείο ΜΑΡΚΟ, και μια δεύτερη γραμμή τροφοδότησε 24 κρήνες διάσπαρτες στα σταυροδρόμια και στις πλατείες του χωριού. Οι κρήνες αυτές ήταν σωστά κομψοτεχνήματα με χυτοσιδηρό σώμα, χάλκινη κάνουλα και γυαλιστερό χάλκινο πόμολο στην κορυφή τους. Δίπλα στις κρήνες φυτεύτηκε απο ένα πλατάνι και, με μία μικρή ομαλή, το περισσευούμενο νερό έτρεχε στις ρίζες του. (Πηγή: Στ. Μεθενίτης, "Το Μαρκόπουλο των Μεσογείων")

Το 1930 με τη λειτουργία ενός ακόμα αντλιοστασίου στη περιοχή Δημητσήρι αυξήθηκαν οι ποσότητες του νερού και σιγά - σιγά κάθε σπίτι συνδέθηκε με το δίκτυο ύδρευσης. Το 1950 το Μαρκόπουλο με 6000 κατοίκους χρειάστηκε τη διάνοιξη ενός άλλου πηγαδιού στη Μερέντα και το 1951 ξεκίνησαν οι ενέργειες για τη μεταφορά νερού απο τις πηγές της Βραώνας.

το αντλιοστάσιο στο Δημητσήρι