Πηγάδι πλατείας Μαρκοπούλου

ή Πούσι Καντούτιτ (του χωριού).  Μέχρι το 1821 ήταν το πλυσταριό (λιάδα) του χωριού. Επειδή υπερχείλιζε συχνά -πυκνά και πλημμύριζαν τα γύρω σπίτια κατασκευάστηκε γύρω στο 1870  οχετός που μετέφερε τα νερά στη θέση Λούτσα (κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό). Το υδραγωγείο αυτό είναι τώρα "θαμένο" με πλακόστρωτο κατα μήκος της οδού Αλλαγιάννη (δρόμος της Αστυνομίας για τους παλαιότερους). Για πολλά χρόνια το πηγάδι ήταν πρόχειρα σκεπασμένο με μια μεγάλη λαμαρίνα μέχρι το 1955 όταν κάποιος ιδιώτης χρηματοδότησε το έργο της κατασκευής ενός πιο σταθερού καπακιού με μεντεσέδες διότι "τα ευαίσθητα νεύρα του δεν άντεχαν τους τριγμούς της λαμαρίνας". Τα άλλα 3 "κοινά", αστικά, πηγάδια του Μαρκοπούλου, το Πούσι Μίρι (καλό πηγάδι), το Πούσι Πλατώμα και το Πούσι Ιρί (νέο πηγάδι)  εξαφανίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του '60 με συνοπτικές διαδικασίες ("χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ" κατά τον Χάρη Κωσταρέλλο), απο την τότε Δημοτική αρχή για τη διευκόλυνση της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων.

η πλατεία Μαρκοπούλου με Χριστουγεννιάτικο στολισμό

και ΄διπλα το νεότερο καπάκι.  Σύμφωνα με διηγήσεις παλαιοτέρων "γύρω απο το πηγάδι ήταν γεμάτο πεύκα ενώ προς το βορεινό μέρος και μπροστά απο τα μποστάνια υπήρχαν τεράστια σκίνα πάνω στα οποία άπλωναν οι νοικοκυρές τα ρούχα που είχαν πλύνει, για να στεγνώσουν. Στο ανατολικό μέρος ξεκινούσε ένα δάσος απο βένια (κέδρους), ενώ κατα τη δύση μεγάλες και πυκνές κονοπιτσιές (λυγαριές) έπιαναν όλο το χώρο και πήγαιναν κατα πως κατέβαινε το καλντερίμι῾ (πηγή Σταμάτης Μεθενίτης, "Το Μαρκόπουλο των Μεσογείων῾)